Renee Valoise onderzoekt het breekpunt tussen schijnbare perfectie en onderhuidse absurditeit. In gestileerde, pastelgekleurde composities toont Valoise vrouwen in jaren ’60-interieurs die ogenschijnlijk routineuze handelingen uitvoeren — kopjes ordenen, handdoeken vouwen, taarten serveren.

Maar niets klopt echt. De wereld is te glad, te symmetrisch, te stil. Achter elk beeld schuilt vervreemding. De scènes ogen als reclamefotografie uit een vergeten tijdperk, maar voelen aan als een droom waarin de logica verdwijnt.

Valoise laat zich inspireren door het idee van ‘controle als façade’, en het streven naar schoonheid als ritueel. Elk werk is een verstild theater waarin het onuitgesprokene de hoofdrol speelt. Deze naam vertegenwoordigt een artistieke stijl binnen Artappel.